ثبات سیلیس کلوئیدی با اندازه ذرات بزرگ به دلیل عوامل مختلف در محیط های مختلف متفاوت است. در محیط آبی ، سیلیس کلوئیدی با اندازه ذرات بزرگ به دلیل اندازه ذرات بزرگتر ، انرژی سطح کمتری نسبت به کلوئیدهای ذرات کوچک دارد که منجر به پراکندگی ضعیف در آب و جمع شدن آسان می شود. با کاهش مقدار pH یا غلظت نمک افزایش می یابد ، دفع الکترواستاتیک بین ذرات سیلیس کلوئیدی تضعیف می شود ، پایداری ذرات کاهش می یابد و خطر بارش یا تجمع افزایش می یابد.
در محلول های آبی ، هنگامی که مقاومت یونی زیاد است ، الکترولیتهای موجود در محلول بار را روی سطح کلوئید خنثی می کنند ، دفع الکترواستاتیک بین ذرات را تضعیف می کنند و در نتیجه جمع شدن ذرات را تسریع می کنند. برای حل این مشکل ، اغلب برای تثبیت ذرات استفاده می شود. این مواد افزودنی می توانند با جذب روی سطح ذرات ، یک فیلم محافظ را تشکیل دهند و تماس مستقیم بین ذرات را کاهش دهند و از این طریق پراکندگی و ثبات ذرات را بهبود بخشند.
در حلالهای آلی ، پایداری سیلیس کلوئیدی با اندازه ذرات بزرگ تحت تأثیر قطبیت حلال و خصوصیات سطح کلوئید قرار دارد. برای حلالهای آلی قطبی مانند الکل و کتون ، ثبات سیلیس کلوئیدی معمولاً ضعیف است ، زیرا تعامل بین سطح سیلیس و این مولکول های حلال قوی نیست ، که به راحتی منجر به تجمع ذرات می شود. در حلال های غیر قطبی ، پراکندگی ذرات به دلیل تعامل ضعیف بین سطح ذرات سیلیس و حلال بدتر خواهد شد. در این حالت ، اصلاح سطح به روشی مؤثر برای بهبود ثبات تبدیل می شود.
دما همچنین تأثیر مهمی در پایداری سیلیس کلوئیدی با اندازه ذرات بزرگ دارد. به طور کلی ، سیلیس کلوئیدی با اندازه ذرات بزرگ در محیط های درجه حرارت بالا ، به ویژه در محیط های بی آب یا خشک پایدارتر است ، زیرا درجه حرارت بالا باعث هیدراتاسیون ذرات سیلیس نمی شود و جذابیت بین ذرات نسبتاً ناچیز است. با این حال ، اگر درجه حرارت خیلی زیاد باشد ، ممکن است باعث پخت بین ذرات سیلیس شود و در نتیجه تغییر در اندازه ذرات ایجاد شود و در نتیجه بر عملکرد آن تأثیر بگذارد.
در محیط های اسیدی و قلیایی ، پایداری سیلیس کلوئیدی با اندازه ذرات بزرگ به طور قابل توجهی تحت تأثیر pH قرار دارد. در شرایط کم pH ، سطح ذرات سیلیس بار مثبت قوی خواهد داشت ، که در ارتباط با یونهای منفی در محلول آسان است تا پیوندهای هیدروژن یا نیروهای ون در والس ایجاد شود و از این طریق تجمع ذرات را ترویج می کند. در عین حال ، مقادیر pH پایین نیز بر یونیزاسیون گروههای سطح سیلیس نیز تأثیر می گذارد و باعث کاهش بیشتر ثبات آن می شود. در مقابل ، در شرایط pH بالا ، سطح ذرات سیلیس ممکن است دارای بارهای منفی باشد که باعث افزایش دفع الکترواستاتیک بین ذرات می شود و باعث پراکندگی ذرات می شود. به منظور بهبود پایداری سیلیس کلوئیدی با اندازه ذرات بزرگ در محیط های اسیدی و قلیایی ، با تنظیم مقدار pH می توان پراکندگی ذرات را بهینه کرد و اصلاح کننده سطح می تواند به طور مناسب انتخاب شود تا از تجمع ذرات یا بارش در شرایط pH شدید جلوگیری شود. .